دسته: مقالات آموزشی

در

همه ما دوست داریم از قطره قطره سوخت اتومبیلمان حداکثر استفاده را بکنیم. اگر با هر بار سوخت زدن بتوانید حدود 32 کیلومتر بیشتر بروید، در طول سال 2 یا 3 بار از رفتن به پمپ بنزین معاف می‌شوید. اما مهمترین مانع در راه دستیابی به این امر، آمپر سوخت است که همواره میزان سوخت موجود در باک را به شما نشان می‌دهد. این در حالی است که به اعتقاد افراد بسیاری در بیشتر مواقع سوخت را کمتر از آنچه هست، نشان می‌دهد؛ به عبارت دیگر، هنگامی که آمپر باک سوخت را خالی نشان می‌دهد، هنوز چند لیتر سوخت در ته آن وجود دارد. در این مقاله قصد داریم تا اطلاعات بیشتری در خصوص نحوه عملکرد این آمپر به شما ارائه دهیم.

آمپر سوخت از 2 بخش تشکیل شده است: فرستنده که میزان سوخت موجود در باک را اندازه‌گیری می‌کند؛ صفحه نشانگر که این میزان را به راننده نشان می‌دهد. در ابتدا به بررسی واحد فرستنده می‌پردازیم.

واحد فرستنده

واحد فرستنده که در باک سوخت قرار گرفته، از یک شناور پلاستیکی متصل به یک میله آهنی باریک تشکیل شده است. در انتهای میله یک مقاومت الکتریکی متغیر قرار گرفته است که در برابر جریان الکتریسیته مقاومت می‌کند؛ گفتنی است، هر چه میزان مقاومت بیشتر باشد، جریان کمتری عبور می‌کند. مقاومت متغیر از یک رشته مواد مقاوم تشکیل شده و از یک طرف به زمین متصل است. عقربه‌ای که در صفحه نشانگر وجود دارد، در طول این رشته حرکت و جریان را از صفحه نشانگر به سمت مقاومت هدایت می‌کند. اگر عقربه به آن سمت از رشته که به زمین متصل است نزدیک باشد، مقاومت کمتری در مسیر جریان الکتریسیته وجود دارد و چنانچه در سوی دیگر رشته باشد، مقاومت بیشتری در مسیر جریان وجود دارد. هر چه شناور به بالای مخزن سوخت نزدیک تر باشد، عقربه به سمت زمین (قطب منفی) نزدیک تر می‌شود؛ این امر بدان معناست که میزان مقاومت کم است و جریان نسبتا زیادی از واحد فرستنده به سمت صفحه نشانگر عبور می‌کند. با پایین آمدن سطح سوخت در باک، شناور نیز پایین می‌رود، مقاومت افزایش می‌یابد و در نتیجه جریان کمتری به سوی نشانگر هدایت می‌شود. همین مکانیزم یکی از دلایل عدم دقت آمپر سوخت می‌باشد. به همین دلیل است که پس از سوختگیری و پر کردن باک، عقربه مدت زمان کوتاهی بر روی علامت “پر” باقی می‌ماند. هنگامی که باک را پر می‌کنید، شناور در بالاترین سطح قرار می‌گیرد و تا زمانی که سطح سوخت به زیر آن نرسد، در سوخت غوطه ور می‌ماند؛ عقربه آمپر نیز، تا زمانی که شناور پایین نرود، تکان نمی‌خورد. همین امر زمانی که شناور به کف باک نزدیک می‌شود نیز، اتفاق می‌افتد. از آنجایی که شناور هیچگاه به طور کامل به کف باک نمی‌رسد، هنگامیکه عقربه خالی بودن باک را نشان می‌دهد، هنوز مقداری سوخت در باک وجود دارد. یکی دیگر از دلایل عدم صحت آمپر سوخت، شکل باک می‌باشد. در خودروهای امروزی باک سوخت از پلاستیک ساخته و طوری قالب‌ریزی می‌شود که بتواند در کوچک ترین و تنگ ترین قسمت های خودرو نیز، جای بگیرد. این امر بدان معناست که هنگامی که شناور به نیمه مخزن می‌رسد، شاید کمی بیشتر از نیمه باک، سوخت در آن باقی مانده باشد؛ گفتنی است، این میزان به شکل باک بستگی دارد. حال به بررسی صفحه نمایشگر می‌پردازیم.

صفحه نمایشگر

این وسیله از ساختار بسیار ساده ای برخوردار است. جریان الکتریسیته ساطع شده از سوی فرستنده، از مقاومتی که دور یک رشته فلزی پیچیده شده یا در نزدیکی آن وجود دارد، عبور می‌کند. این رشته فلزی که به قلاب عقربه آمپر متصل است، از روی هم گذاشتن دو فلز مختلف به دست می‌آید و در اثر گرما یا سرما به یکدیگر نزدیک یا از هم دور می‌شوند. گفتنی است، ضریب انقباض و انبساط این دو فلز نیز، با یکدیگر متفاوت است. هنگامی که رشته تحت تاثیر گرما قرار می‌گیرد، یکی از فلزها کمتر منبسط می‌شود؛ در نتیجه این امر، رشته خم می‌شود و فلزی که بیشتر منبسط شده است، در قسمت بیرونی قرار می‌گیرد. همین خم شدن سبب حرکت عقربه می‌شود. در خودروهای جدید، جریان مستقیما به سمت صفحه نمایشگر فرستاده نمی‌شود؛ بلکه در این خودروها از یک ریزپردازنده استفاده می‌شود که ابتدا خروجی مقاومت را می‌خواند و سپس آن را به سمت داشبورد هدایت می‌کند. بدین ترتیب، دقت و صحت آمپر افزایش پیدا می‌کند. در ادامه به بررسی یکی از این سیستم ها می‌پردازیم.

نشانگرهای مجهز به ریزپردازنده

همان‌طور که گفته شد، در برخی خودروهای جدید ریزپردازنده موجود در باک سوخت، اطلاعات مقاومت متغیر را می‌خواند و سپس آن را به سمت ریزپردازنده تعبیه شده در داشبورد می‌فرستد. خودروسازان می‌توانند با درجه‌بندی محل شناور، اطلاعات دقیق تری در خصوص میزان سوخت موجود در باک به راننده ارائه دهند؛ این درجه بندی به خصوص در خودروهایی که شکل باک آنها پیچیده است، بسیار کاربردی بوده و با دقت بیشتری میزان سوخت را نشان می‌دهد. به همین ترتیب، چراغ هشدار دهنده مربوط به سوخت نیز، زمانی روشن می‌شود که سوخت واقعا به انتها نزدیک شده باشد، نه زمانی که هنوز چندین لیتر سوخت در باک وجود دارد. یکی دیگر از ویژگی های ریزپردازنده این است که از حرکت نا به جای عقربه جلوگیری می‌کند. در خودروهای معمولی هنگامی که می‌خواهید دور بزنید یا در یک مسیر شیبدار حرکت کنید، سوخت به یک طرف باک می‌رود و همین تغییر سطح، سبب حرکت شناور و در نتیجه بروز خطا در نمایش مقدار سوخت می‌شود. در این مواقع شاهد حرکت مداوم عقربه هستیم. اما در صورت وجود ریزپردازنده، موقعیت شناور مرتب بررسی می‌شود و همین امر، از حرکت بیش از حد عقربه جلوگیری می‌کند. با در نظر گرفتن خطاهای موجود می‌توان گفت، نمی‌توان چندان به این آمپر اعتماد کرد و افزایش دقت آنها منوط به اعمال تغییراتی در سیستم آنها می‌باشد.

در

بسیاری از افراد، با پدال های گاز الکترونیکی آشنایی دارند؛ این پدال ها جایگزین پدال هایی شده اند که در نسل قبلی به صورت کاملاً مکانیکی دریچه گاز خودرو را کنترل می کردند. ولی کم تر کسی با ترمز دستی الکترونیکی (EPB) آشنایی دارد. این سیستم جدید از اوایل قرن 21 مورد استفاده خودروسازان قرار گرفت. به طوری که آئودی A8 مدل 2004، دارای سیستم ترمزدستی الکترونیکی بود و تا سال 2009 تمام محصولات آئودی مجهز به این سیستم شدند. بعد از آئودی، خودروسازان دیگری مثل فولکس واگن، ولوو، کادیلاک، بیوک، جگوار و لکسوس نیز از این سیستم بهره بردند.

مکانیزم عملکرد ترمزدستی های مکانیکی به این شکل بود که یک کابل از اهرم ترمز دستی به چرخهای عقب متصل می گردید و با کشیدن اهرم دستی یا پایی (در برخی مدل های مرسدس بنز و اتومبیل های آمریکایی)، لنت های ترمز چرخ های عقب درگیر می شد و از حرکت خودرو جلوگیری می کرد. به طور کلی، دو نوع ترمزدستی الکترونیکی داریم. در نوع اول، ترمزهای عقب بوسیله کابل (مانند ترمزدستی های مکانیکی) فعال می گردند، با این تفاوت که یک موتور برقی کار دست راننده را انجام می دهد و نیروی مورد نیاز فعال کردن ترمزدستی را تامین می کند. در این خودروها، ترمزدستی با فشردن یک دکمه، فعال یا غیرفعال می گردد و توسط یک چیپ الکترونیکی کنترل می شود که در شرایط مختلف، مانند زمانی که خودرو در سربالایی قرار گرفته است و قصد حرکت مجدد دارد، به یاری راننده می شتابد.

ولی در نوع دوم، همانند فولکس واگن پاسات، موتور الکتریکی ترمز دستی در کالیپر ترمز چرخ عقب جاسازی شده است. در این سیستم هیچ گونه کابلی وجود ندارد و ترمزدستی فقط به واسطه نیروی الکتریکی فعال می گردد. در صورت فشردن دکمه و فعال شدن ترمزدستی، چراغ نمایشگر روی دکمه فعال سازی روشن شده و صدای هشدار نیز شنیده می شود. لازم به ذکر است این سیستم توسط همان دکمه نیز غیر فعال می شود. البته در اغلب خودروها، بعد از قرارگیری دنده در حالت D (حرکت) و فشردن پدال ترمز، ترمزدستی به صورت اتوماتیک غیرفعال می شود.

این سیستم نیز معایب و مزایای خود را دارد. از مزایای این سیستم می توان به کم شدن استهلاک قطعات ترمزدستی و کم تر شدن وزن خودرو و فضای اشغالی و از معایب آن می توان به هزینه بالای تعمیر و نگهداری آن اشاره کرد. البته دوستانی که علاقه وافری به “دستی کشیدن” دارند، باید این عادت خود را ترک کنند! شما حاضر به ترک عادت هستید؟

در

از آن‌جایی که پیوسته ولتاژ بالایی از برق از وایر شمع‌ها عبور می‌کند، این وایرها به مرور زمان در برابر عبور جریان برق مقاوم می‌شوند و در نهایت چنان مقاومت بالایی پیدا می‌کنند که ممکن است جلوی جریان برق را بگیرند. بدیهی است که وقتی مقاومت وایرها بالا برود، میزان برقی که به شمع‌ها می‌رسد کاهش پیدا می‌کند و در نتیجه سوختن بنزین داخل سیلندرها به صورت ناقص صورت می‌گیرد. این خاصیت وایر شمع‌ها باعث می‌شود هر چند وقت یکبار نیاز به تعویض داشته باشند که معمولاً این دوره زمانی در دفترچه راهنمای خودروها ذکر می‌شود.

مرحله اول

کاپوت را بالا بزنید و میله نگهدارنده آن را در محل خودش جا بزنید. دستگیره‌ای که درب کاپوت را باز می‌کند معمولاً در پایین سمت چپ داشبورد قرار دارد.

مرحله دوم

وایر شمع‌ها را پیدا کنید. این وایرها معمولاً در بالای پوسته موتور قرار گرفته‌اند. یک سر این وایرها به شمع‌هایی که داخل موتور قرار دارند متصل است و سر دیگرشان به کویل متصل شده است.

مرحله سوم

وقتی وایر شمع‌ها را پیدا کردید، به طول و محل قرارگیری هر وایر توجه ویژه بکنید. این کار زمانی به دردتان می‌خورد که می‌خواهید وایرهای جدید را جایگزین کنید و باید بدانید هر کدام از کجا می‌آیند. اگر وایرها را اشتباه جا بزنید، موتور یا روشن نمی‌شود یا اگر روشن بشود بد کار خواهد کرد.

مرحله چهارم

برای بیرون آوردن وایر شمع‌ها از آچار شمع استفاده کنید.

مرحله پنجم

وایرهای جدید را به همان ترتیبی که وایرهای قبلی قرار گرفته بودند در جای خودشان نصب کنید. وقتی همه وایرها را در محل خودشان جا زدید، موتور را روشن کنید تا مطمئن بشوید همه اتصالات به درستی برقرار شده است.

مرحله ششم

اگر موتور درست کار می‌کند پس کارتان را به درستی انجام داده‌اید. ضامن را بخوابانید و کاپوت را ببندید.

نکته‌ها

-در صورت امکان، در هر بار فقط یک وایر شمع را عوض کنید تا احتمال سردرگم شدن در مورد محل قرارگیری آن‌ها از بین برود.

-اگر زمانی که موتور روشن است روی وایر شمع‌ها آب اسپری کنید ممکن است یک وایر جرقه بزنید، این کار روش حوبی برای تشخیص دادن وایر معیوب است.

-همیشه به جای دقیق هر وایر توجه داشته باشید چون جا زدن وایرهای جدید در محل درست خودشان اهمیت بسیار زیادی دارد.

-ممکن است در برخی از خودروها از وایر شمع استفاده نشود و کویل در بالای شمع قرار داشته باشد.

هشدار

هیچگاه سعی نکنید هنگامی که موتور روشن است وایر شمع‌ها را بیرون بیاورید چون یک شوک برقی جانانه به شما وارد خواهد شد!

در

اولین نشانه از وجود مشکل در سنسور اکسیژن این است که “چراغ چک” خودرو روشن می‌شود. با یک دیاگ ساده می‌توانید متوجه بشوید که سنسور اکسیژن خراب شده است و نیاز به تعویض دارد. بسته به نوع و مدل خودرو، ممکن است 2 تا 4 سنسور اکسیژن روی سیستم اگزوز آن سوار شده باشد. ممکن است 1 یا 2 سنسور قبل از مبدل کاتالیستی و یا احتمالاً 1 یا 2 سنسور بعد از آن قرار گرفته باشد. دیاگ زدن مشخص خواهد کرد کدام یک از سنسورهای اکسیژن از کار افتاده‌اند.

مرحله اول

سنسور اکسیژن را پیدا کنید. برای این کار باید دنبال قطعه‌ای بگردید که شبیه شمع یه نظر می‌رسد و از لوله اگزوز بیرون زدن است. این قطعه دارای یک رابط الکتریکی است که به آن متصل است.

مرحله دوم

اتصال الکتریکی را قطع کنید. یک پیچ‌گوشتی دو سو را در محل اتصال سوکت‌ها فشار بدهید و آن‌ها را از هم جدا کنید.

مرحله سوم

با استفاده از آچار تخت سنسور اکسیژن را باز و آن را از اگزوز جدا کنید. بیشتر سنسورهای اکسیژن با آچار تخت 7 یا 8 باز می‌شوند.

مرحله چهارم

سنسور اکسیژن جدید را با سنسور کار کرده مقایسه کنید. اگر سنسور جدید سوکت ندارد و فقط به همراه سیم ارائه شده است، باید کار کوچکی انجام بدهید:

– سوکت قدیمی را از سنسور کارکرده جدا کنید. سر سیم‌ها‌ را لخت کنید و با استفاده از ترمینال برق آن را به سنسور جدید وصل کنید.

– اتصالات را با استفاده از چسب برق بپوشانید.

– به دفترچه راهنمای خودرو مراجعه کنید تا متوجه بشوید کدام سیم‎ها را باید به همدیگر وصل کنید.

مرحله پنجم

سنسور جدید را سر جایش قرار بدهید و با استفاده از آچار تخت آن را سفت کنید. سنسور را در جهت عقربه‌های ساعت بچرخانید. سنسور را بیش از حد سفت نکنید چون ممکن است سیم‌ها قطع بشوند.

مرحله ششم

اتصال الکترونیکی را بر قرار کنید.

مرحله هفتم

سوئیچ را باز کنید ولی خودرو را روشن نکنید. از اسکنر عیب‌یاب یا دستگاه دیاگ استفاده کنید تا بتوانید کد سنسور را از روی کامپیوتر خودرو (ECU) پاک کنید.

مرحله هشتم

خودرو را روشن کنید. بلافاصله تفاوت را احساس خواهید کرد.